Jest początek XX wieku. Zakatarzony Aleksander Fleming pracuje w swoim laboratorium. Przez nieuwagę kilka kropel wydzieliny z nosa spada na płytkę z hodowlą bakteryjną. Po kilku dniach Fleming zauważał, że populacja bakterii na „pobrudzonych” płytkach znacząco się zmniejszyła.
Ale co było za to odpowiedzialne?
Głównym winowajcą okazał się być lizozym, zwany też muramidaza. U człowieka lizozym występuje w m. in w łzach. Jego głównym zadaniem jest ochrona delikatnych tkanek oka przez różnego rodzaju drobnoustrojami. Poza tym można go spotkać także w krwi, ślinie, oraz ludzkim mleku.
W świecie zwierząt w największych ilościach muramidaza występuje w białku jajka kurzego. Jej głównym zadaniem jest ochrona rozwijającego się zarodka.
Lizozym stanowi jeden z mechanizmów nieswoistej odporności (odpowiedź immunologiczna). Enzym ten charakteryzuje się silnym działaniem bakteriobójczym i wirusobójczym. Działanie bakteriobójcze lizozymu polega na wywieraniu destrukcyjnego wpływu na ścianę komórkową bakterii. Lizozym rozkłada ją tym samym prowadząc do jej śmierci.
Całkiem niedawno zaczęto podejmować próby stosowania muramidazy w leczeniu AIDS, a także chorób nowotworowych.
Obecnie prowadzone są obiecujące badania nad zastąpieniem antybiotyków właśnie lizozymem. Należy zwrócić uwagę, że wiele drobnoustrojów uodporniło się na współczesne antybiotyki zaledwie w ciągu 50 lat, natomiast nie były one w stanie uodpornić się na lizozym, który w naturze występuje od milionów lat.
O autorce
Milena Chorążewska - Bloggerka, pasjonatka zdrowego stylu życia. Założyła bloga, aby dzielić się swoją pasją. Jej 7 letnie doświadczenie w zakresie medycyny naturalnej pomaga jej rozwijać projekt Adelia.
