Przechodząc dzisiejszego dnia korytarzem szpitala w Białymstoku, usłyszałam szloch starszej Pani. Zapytałam, czy w czymś mogę jej pomóc? Nim odpowiedziała mi na pytanie, usłyszałam historię jej życia z cukrzycą; w sumie to walki z cukrzycą i konsekwencje niewyrównanych cukrów.
Szlochała, ponieważ lekarz podjął decyzję o amputacji prawej nogi blisko kolana. Wcześniej zgodziła się, by amputowano jej kilka palców u stóp, ale nie sądziła, że choroba będzie postępować i martwica pójdzie dalej.
Nie wiedziałam, co ja mogę jej odpowiedzieć. Bo cóż można było powiedzieć? – Przykro mi. Naprawdę. – Ale co to zmieni w życiu tej starszej Pani? Sądzę, że niewiele.. A wręcz nic!
A Ty masz w swoim otoczeniu osobę chorującą na cukrzycę? Zwracasz uwagę, jak widzisz jej błędy – czy odwracasz się i zostawiasz sprawę w jej rękach, bo Ciebie to nie dotyczy?